In tijden van wachten

Deze blog is voor wie op zoek is naar kracht en moed voor de grote dag. Geweldige moeders delen verschillende geboorteverhalen, uniek op hun eigen manier, en inzichten om te delen met aanstaande ouders.

Hartelijk dank aan onze moeders die dit hebben gedeeld

Johanna's verhaal

Dit is een prachtig geboorteverhaal van Johanna (Instagram: johannagrantcom), die een thuisbevalling plande. Vernederd omdat ze een bevalling niet honderd procent kon plannen, had Johanna een doel en een visie om haar baby op een rustige en veilige manier thuis ter wereld te brengen.
Johanna en haar partner bereidden zich zorgvuldig voor door een veilige en comfortabele omgeving te creëren, in samenwerking met een doula die hen tijdens het hele proces ondersteunde. Het was geen gemakkelijke reis, maar met de steun van elkaar en de aanwezige professionals konden ze alles aan wat op hun pad kwam.

"Het is 6.30 uur en ik ben op en plas, alles is zoals gewoonlijk. Niets te zien. 06.50 uur Lily wordt wakker en moet naar het toilet, dus ik volg haar. Ik sta op en hoor de klassieke "klik" en ik heb de tijd om te denken "ik vraag me af of het water nu gaat lopen". Ik loop 5-6 meter naar de hal bij de trap en ja hoor, er staat een grote lading water. V slaapt boven, ik zeg met een vrij lage stem van beneden 'ik denk dat het water is gebroken' en hij wordt in een milliseconde wakker (gebeurt anders nooit). Volgens hem klonk het alsof ik naast zijn oor stond en normaal praatte, dus hij was waarschijnlijk erg klaar en voorbereid.

Ik bel mijn moeder om Lily op te halen en dan bel ik mijn doula om te assisteren. Het water blijft druppelen en komt elke keer als ik opsta, maar er komt geen bevalling op gang. 2-3u later komt de doula en we beginnen meteen met oefeningen van 'Actieve baby' om de baby in de optimale positie te krijgen en zo de bevalling op gang te kunnen brengen (we denken dat hij waarschijnlijk een beetje scheef lag met zijn hoofdje en er dus geen bevalling op gang kwam). Het is nu waarschijnlijk dichter bij 10.30/11 denk ik. We doen om de beurt de drie basisoefeningen en beginnen dan met acupressuur. Tegen lunchtijd (12-13) beginnen de eerste kleine sensaties. We wisselen de oefeningen af volgens de instructies en ik rol ook een beetje rond zittend op een pilatesbal gedurende bijna 1 uur terwijl de weeënpijn steeds meer toeneemt. Tegen 15.00 uur weet ik dat de intensiteit echt toeneemt en tegen die tijd klok ik alles af en komt het bijna tot afdalen in het geboortebad.

Ik ga rond 16.15-16.30 uur het zwembad in. Dan gaat de bevalling daar verder. Vreselijke weeën maar fijne pauzes tussendoor. Ik voel het vorderen en deze keer voel ik dat hij begint te persen (bij Lily heb ik dat nooit gedaan) en die pijn was het ergst, toen was het moeilijk om positief te blijven. Dan is het tijd voor het hoofdje om eruit te komen en dat gaat goed, heeft wat hulp van buitenaf nodig als het hoofdje eruit is voordat de rest van het lichaam komt en tegen 18.20 uur is hij er helemaal uit en het gevoel is: verwarring, onwerkelijk en uitgeput.

Na een tijdje verhuizen we naar ons eigen bed (dat gevoel was niet te overtreffen) en wachten we op de placenta-abruptie die binnen 1 uur plaatsvindt. Hij is alert en wakker. We geven hem borstvoeding en na misschien 2u beginnen we ons voor te bereiden op de bevalling voor controle. Ik douche me af, trek mijn eigen kleren aan en 4u na zijn geboorte komen we aan op de verlosafdeling. Ik word onderzocht, de navelstreng wordt doorgeknipt, hij wordt gewogen en gemeten en we maken een afspraak voor een medisch onderzoek.
Een fantastische, rustige, niet dramatische en liefdevolle bevalling in ons eigen huis. In onze eigen woonkamer. Met gezelschap van onze eigen keuze. Met rustige uren erna voor de beste kans op hechting enz. Het was een droom."

Johanna's tips voor de bevalling:

• Heb een visie over hoe je wilt dat je bevalling verloopt, maar neem de dingen zoals ze komen.
• Focus op het behouden van ademhaling en kalmte in alle situaties
• Vertel je partner of ondersteuner wat je van hem of haar verwacht. Het feit dat je op dezelfde golflengte zit en dat je de steun krijgt die je wilt, is zo versterkend.

Emelie's verhaal

Dit is Emelie's verhaal, over een bevalling die helemaal niet was zoals ze zich had voorgesteld, die eindigde met een spoedkeizersnede en het besef dat je de situatie moet accepteren zoals die is.

"Het is zeker waar dat het leven niet altijd makkelijk te plannen is, vooral als het gaat om de bevalling en het nieuwe leven dat daarna komt. Het is makkelijk om je blij en opgewonden te voelen, maar tegelijkertijd ook gestrest en bezorgd over alles wat er gaat gebeuren, maar het is belangrijk om te onthouden dat het goed is om het te nemen zoals het komt en dat het volkomen normaal en toegestaan is om je anders te voelen.

Toen ik op het punt stond te bevallen van mijn eerste kind, deed ik er alles aan om me zo goed mogelijk voor te bereiden. Ik pakte mijn babytas al vroeg in met alles wat ik nodig dacht te hebben, maakte eten klaar om in de vriezer te bewaren en probeerde zoveel mogelijk te plannen. Maar een paar weken voor de uitgerekende dag verliep alles anders dan gepland. Ik beviel te vroeg, onder moeilijke omstandigheden en belandde op de couveuseafdeling, wat een heel andere ervaring was dan ik had verwacht.

Het was een moeilijke tijd, maar ik leerde al snel dat het belangrijker was om alles te accepteren en te nemen zoals het kwam, dan om te proberen alles onder controle te houden. De steun van mijn partner en dierbaren was van onschatbare waarde en het was ook belangrijk om hulp te vragen als dat nodig was. Het is goed om eten in de vriezer te hebben en een plan om daarna voor jezelf en je gezin te zorgen, maar het is ook belangrijk om flexibel te zijn en open te staan voor verandering.

Het belangrijkste voor mij was om te voelen dat ik de situatie accepteerde en dat het oké was om het te nemen zoals het kwam. Dit gaf me een gevoel van rust en veiligheid te midden van alle chaos.

Hoewel het dus goed is om je voor te bereiden op de bevalling en de tijd daarna, is het belangrijk om te onthouden dat dingen niet altijd gaan zoals gepland en dat het oké is om hulp te vragen als dat nodig is. Het is ook belangrijk om een gevoel van acceptatie te hebben en de dingen te nemen zoals ze komen, om de stress en angst te verminderen die in deze tijd kunnen ontstaan.

Vandaag zijn er nog een paar dagen te gaan tot het derde kind verwacht wordt. En openstaan voor het feit dat dingen kunnen lopen zoals ze lopen, is een ervaring waar ik me vandaag gesterkt door voel."

Marielle's verhaal

Dit is het verhaal van Marielle, over een geplande keizersnede vanwege een stuitligging en haar gedachten daarover.

"Het was een gevoel dat ik nooit eerder had ervaren, een mengeling van nervositeit en anticipatie zoals niets anders. Onze bevalling was gepland als een keizersnede, dus we waren voorbereid op de procedure zelf. Toch was het een vreemd gevoel, een mix van opwinding en kalmte, toen we 's ochtends naar de verloskamer gingen om ons voor te bereiden.

De nacht ervoor was onrustig geweest, wetende dat het onze laatste nacht "alleen in huis" was. De ochtend was kalm en opgewonden, en ik douchte en zeepte me in met een bacteriedodende zeep, zoals aanbevolen door de dokter. Het gevoel in de auto op weg naar de geboorte was bijzonder. Ik was er klaar voor om mijn baby te ontmoeten, maar tegelijkertijd wilde ik niet weten wanneer het precies zou gebeuren. Ik wilde het nemen zoals het kwam, zonder de tijd te weten.

We waren al eerder op de verlosafdeling geweest, maar ik was zo gefixeerd op een vaginale bevalling dat ik de informatie over keizersneden niet goed in me had opgenomen. Ik was dankbaar dat het een geplande operatie was, gezien de risico's van een baby in stuitligging. Tegelijkertijd voelde ik me een beetje bedrogen door de kans om een vaginale bevalling mee te maken en te weten hoe een bevalling voelt.

Mijn partner was bij me tijdens de bevalling en het was een hele geruststelling om hem aan mijn zijde te hebben, ook al houdt hij niet echt van ziekenhuisomgevingen. Hij droeg de vereiste groene kleding en maakte grapjes over het feit dat hij er als een dokter uitzag. Hij was aanwezig en een ongelooflijke steun tijdens de hele procedure. Het betekende zoveel voor me dat hij er was.

In de voorbereidingskamer hing een geweldige sfeer. Het personeel was fantastisch en vol enthousiasme voor de komende bevalling. Ik kon weer douchen en voorbereiden, goed geïnformeerd en begeleid door het geweldige personeel. Ze vertelden ons wat we konden verwachten en legden uit waarom de infusen en katheters moesten worden ingebracht. Ze lieten ons ook zien naar welke kamer we de baby moesten brengen voor het geval er na de bevalling hulp nodig was. Na een wat lange wachttijd was het eindelijk tijd om naar de operatiekamer te gaan.

In de operatiekamer werden we opgewacht door personeel dat mijn verwachtingen overtrof. Ze waren talrijker dan ik had verwacht en ze gaven me allemaal een positief gevoel dat ze er echt naar uitkeken om mijn baby op de wereld te zetten. De anesthesist zat naast me en hield alles goed in de gaten, en ik voelde me veilig in hun aanwezigheid.

De incisie duurde iets langer dan gepland en er hing een gevoel van urgentie en een licht gespannen sfeer in de kamer. Maar ik concentreerde me erop een glimp van mijn baby op te vangen en haar tegen mijn wang te voelen. Ik had maar een kort moment met haar voordat het personeel snel ingreep en haar meenam naar een andere kamer om haar te helpen ademen. Mijn partner ging met hen mee om bij haar te zijn.

Terwijl ik nog op de operatietafel lag om gehecht te worden, sprak de anesthesist me geruststellend toe. Ze legden uit dat het een beetje ingewikkeld kan zijn om een baby uit een stuitligging te halen en dat er soms extra hulp nodig is om de zuurstoftoevoer te garanderen. Ik herinner me niet veel van dat moment, maar ik herinner me wel dat ik het gevoel had dat ik beter op de situatie had moeten reageren en dat ik me realiseerde dat ik behoorlijk suf moet zijn geweest.

Het wachten op de hereniging met mijn partner en kind leek eindeloos. Elke seconde voelde als een eeuwigheid. Maar uiteindelijk kwam er een personeelslid de kamer binnen en stelde me gerust met de blijde woorden dat alles in orde was. Het gevoel van opluchting en vreugde dat mijn hart op dat moment vulde, is moeilijk in woorden te beschrijven.

Samengevat was het een uiterst positieve en succesvolle ervaring. De toewijding, steun en professionaliteit van het personeel maakten het verschil. Hoewel ik misschien niet heb kunnen voelen en reageren zoals ik had verwacht, was ik dankbaar dat alles goed was gegaan en dat ik deel uitmaakte van een geweldig team dat de komst van mijn baby tot een onvergetelijke gebeurtenis heeft gemaakt.

Achteraf gezien voelt het niet alsof de operatie het ergste was, wat ik waarschijnlijk had verwacht omdat het iets was wat ik als doel had gesteld om overheen te komen. Het was meer de tijd na de operatie die moeilijk was, dat het moeilijk was om te bewegen en voor je kind te zorgen, daar had ik me graag beter op voorbereid.

Elk geboorteverhaal is uniek, wil je jouw ervaring delen met andere aanstaande ouders? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen, samen kunnen we een ruimte creëren waar elk verhaal gehoord kan worden en waar we van elkaar kunnen leren.